ای کاش

ای کاش چشم می گشودیم و از رویا بودن این فجایع به درگاه الهی شکر می کردیم . ای کاش با اطمینان از پایان خوب فیلم ، صحنه های هول انگیز را خیلی راحت تماشا می کردیم . ای کاش قادر بودیم خشمگین نشویم و همه چیز را یک شوخی احمقانه بدانیم . ای کاش می شد غلو فجایع را کارتونی از زندگی بدانیم تا فقط از آنها درس بگیریم  . ای کاش با باور بازی بودن وقایع می توانستیم از باخت نترسیم . ای کاش با بیرون آمدن از این تخیل ، ظلم هم محو می شد . ولی افسوس که این 3 سال یعنی 36 ماه یعنی 1095 روز یعنی 26280 ساعت یعنی 1576800 دقیقه یعنی 94608000 ثانیه ؛ یک رویا و یا یک فیلم و یا یک شوخی و یا یک کارتون و یا یک بازی و یا یک تخیل نیست بلکه یک واقعیتی دردناک است که هر ثانیه آن یک عمر است . ای خدای بزرگ گر صبر تو را حدی نیست ، صبر ما را ظرفی هست شاید روزی این ظرف لبریز شود و دیگر در آن زمان به غیر از قوه قهاره تو ، از دست دیگری کاری ساخته نیست !   تقدیم به اسطوره های صبر و استقامت