فلسفه انتظار

از آغازین روزی که آدم به واسطه نافرمانی پروردگار به زمین رانده شده انتظار بازگشت به سوی مبداء اصلی و روزگار خوش پیشین که در آن هیچ ظلم و ستم نباشد و همه با محبت و مدارا با هم زندگی کنند شکل گرفت و همان انتظاراست که تا این ایام امتداد یافته است . در آن زمان که قابیل دست خود را به قتل برادر آلوده ساخت ، خیر و شر در مقابل هم به صف آرایی پرداختند و نبرد بی پایانی را شکل دادند که همچنان ادامه دارد. در خلال این کشمکش دیرین ، آرزوی آدم برای غلبه نیروی خیر بر نیروی شر و روزگار بدون جنگ و خون ریزی در قالب انتظاری دیرین در همه ایام وجود داشته است . هر قومی و هر ملتی به هر دین و آیینی  که باشند به زبانهای گوناگون این انتظار خود را آشکارا بیان کرده و ادعا میکنند که قادرند به تنهایی به این انتظار پایان دهند و ایام خوشی را وعده میدهند که در آن هیچ شر و فسادی نیست . یعنی اینکه هر دین و آیینی منجی و نجات دهنده عالم را به خود منسوب میکند و از آنجا که آداب و سنن خود را کامل میشمارد ؛ معتقد است که تنها با بازگشت مجدد به آن آداب و سنن میتوان به ایام خوش وعده داده شده رسید !! حال با تعدد منجی ، چگونه میتوان به روزگاری رسید که همه با صلح و محبت در کنار هم زندگی کنند ؟ اگر قرار بود که تمسک به دین و آیینی خاص همه مشکلات را حل کند این عمل در همان ایام آغاز حیات انسان که ادیان به این تنوع نبودند راحت تر محقق میگشت ! به عنوان مثال در آن ایام کافی بود که قابیل را به سزای عملش برسانند و جلوی تمام شرارتهای بعدی را بگیرند ! خرده نگیرید ، بنده نیز چون شما معتقد هستم که آغاز حیات انسان با قصه و افسانه آمیخته است همانطور که آخرالزمان و روزگار خوش واپسین اسطوره ای بیش نیست ولی بین این دو قصه ، واقعیتی در جریان است و آن روند رشد و تکامل انسان است . انسان از نقص مطلق بسوی کمال مطلق در حرکت هست ، ما از زمان نقص او چیز زیادی نمیدانیم ولی میدانیم رسیدن به کمال مطلق برای او امری بعید بل محال است . انسان در این روند تکامل همواره از راهنمایی انسان هایی بهره گرفته که به تمام قوا مسیر تکامل را برای او هموار ساخته اند . اینان هیچ کدام پیشینیان خود را سرزنش نکرده و قصد برتری طلبی نیز نداشته اند و همگی آنها ،  انسان را به رسیدن آن ایام خوش امیدوار ساخته اند ؛ چرا که انسان موجودی محدود است و برای او هر چه یک آغاز و یک پایانی دارد و هرقدر که این پایان بعید باشد لازم است مکرر به او گوشزد شود و محرکی باشد برای ادامه مسیر تکامل او و اگر این راهنماها نیایند و این مطلب را مکرر یادآور نگردند یقیناً انسان از تکامل باز می ایستد . فرد منتظر هیچگاه ساکن نیست همواره در حال حرکت است ، خود را در قید اوهام و خرافات اسیر نمیکند بلکه جویای افکار جدیدی است که به او در مسیر تکامل کمک کنند یعنی طالب خورشید حقیقی است از هر افقی که طلوع کند . خود را اسیر اسم و رسم نمیکند بلکه به دنبال هویت واقعی خود به عنوان یک انسان است . به ندای حق ایمان می آورد هر چند که مشکلاتی برای او در پی داشته باشد و تا میتواند از قدرت های آلوده به تزویر و ریا فاصله میگیرد . پس بیایید منتظری واقعی در عصر خود باشیم .   آزاد اندیش باشید (نقل از وبلاگ سابق)